Μία από τις πιο πιεστικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η παγκόσμια κοινότητα στον 21ο αιώνα είναι η ανάγκη επέκτασης της πρόσβασης σε πόσιμο νερό σε περισσότερα από 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Οι συζητήσεις σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αναληφθεί ένα τέτοιο έργο έχουν επικεντρωθεί στο κατά πόσον τα συστήματα εξυπηρέτησης ύδρευσης θα λειτουργούσαν αποτελεσματικότερα και θα επεκτείνονταν με ιδιωτική ιδιοκτησία από ό,τι με μοντέλα δημόσιας ιδιοκτησίας.
Σε αυτό το άρθρο, εξετάζεται αυτό το θέμα, παρέχοντας μια επισκόπηση της πρόσφατης έρευνας σχετικά με τους τρόπους με τους οποίους επιτυγχάνουν και αποτυγχάνουν τα κοινοτικά συστήματα ύδρευσης στις προσπάθειές τους να παρέχουν πρόσβαση σε άμεσα διαθέσιμο πόσιμο νερό για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού.
Παρατίθεται συζήτηση σχετικά με τη μορφή της ιδιωτικοποίησης των υδάτινων πόρων, καθώς και με τον τρόπο με τον οποίο διαπιστώθηκε ότι η ιδιωτικοποίηση επηρεάζει την πρόσβαση στα συστήματα ύδρευσης και την ποιότητα της υπηρεσίας που παρέχουν.
Καταλήγοντας, αποδεικνύεται ότι, ενώ είναι σαφώς αναγκαίες οι δημιουργικές λύσεις στην κρίση πρόσβασης στο νερό, η ιδιωτικοποίηση φαίνεται να είναι ένα ανεπαρκές και συχνά αντιπαραγωγικό μέσο αντιμετώπισης του θέματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.