Πριν από περίπου εκατό χρόνια, οι χώρες άρχισαν να εισχωρούν όλο και πιο βαθιά στη γη για να εξάγουν νερό, με πεποίθηση ότι αυτός ο άπειρος πόρος θα αναπληρώνεται για πάντα από τις βροχοπτώσεις. Χρειάστηκε σχεδόν ένας αιώνας, αλλά η κατανόησή μας έχει αλλάξει δραστικά. Οι επιστήμονες έχουν προειδοποιήσει τα τελευταία χρόνια ότι αυτό το ευαίσθητο σύστημα βρίσκεται σε κρίση. Και ότι η κλιματική αλλαγή και η βιομηχανική υπερεκμετάλλευση έχουν οδηγήσει σε δραματική μείωση της ποιότητας και της ποσότητας του υπόγειου γλυκού νερού στην Ευρώπη.
Το νερό μας εξαφανίζεται και ότι απομένει αντιμετωπίζει σχεδόν μη αναστρέψιμη ρύπανση. Πάνω από το 15% των χαρτογραφημένων υδροφορέων είναι σε κακή κατάσταση — επικίνδυνα υπερεκμεταλλευμένοι, ρυπασμένοι ή και τα δύο. Αυτό το ποσοστό αντιπροσωπεύει το 26% των υδροφορέων ανά επιφάνεια. Και οι χώρες που πλήττονται περισσότερο είναι σημαντικές χώρες αγροτικής παραγωγής, όπως η Ισπανία, η Γαλλία, το Βέλγιο και η Ολλανδία. Και η χαρτογράφηση δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα σε όλες τις χώρες.